Jezioro.

17. Jak mógł wyjść w takim stanie?

-Nie rozumiem, jak mógł wyjść w takim stanie? - odezwałem się, chcąc skierować zainteresowanie we właściwą stronę.

-Ja też tego nie pojmuję, - dodał, zaskoczony Adam. - Tym bardziej, że jego ubrania wisiały przy kominku obok twoich.

-Tak?! Co ty powiesz?! - wyrwał się z mojego gardła odgłos, jeszcze większego, zdziwienia.

Kolega nie ukrywał niezadowolenia.

-No, kurde nie widziałeś, jak brałeś swoje, - zmarszczył brwi.

W pierwszym momencie, nie byłem zadowolony z jego reakcji, ale, dopiero teraz, dotarło do mnie, że obok moich, wisiały także ciuchy Bogdana.

-Rzeczywiście, były, - potwierdziłem.

-Zresztą, sam zobacz. Są to do tej pory, - wskazał dłonią na krzesła, ustawione wieczorem przez właściciela.

Wciągnąłem głęboko powietrze i ruszyłem w stronę schodów prowadzących na poddasze.

-Wiesz co? W głowie mi się to nie mieści, - westchnąłem kiwając, aby poszedł za mną. - Może założył coś innego.

-Chyba, że znalazł coś tutaj na miejscu, bo wszystkie nasze rzeczy zostały w samochodzie, - stwierdził mój rozmówca.

Pod moimi stopami skrzypiały drewniane stopnie. Kątem oka zobaczyłem, że za Adamem ruszyli na górę pozostali.

-Ty, słuchaj, na dworze jest, najwyżej, pięć stopni. To nie jest pora na robienie sobie wycieczek na golasa.

-No wiem. To mnie najbardziej niepokoi.

-Zgadza się. To, że Bogdanowi od czasu do czasu odbija szajba, to wszyscy wiedzą, ale wychodzić w środku nocy bez ubrania w połowie listopada, to już prawdziwa przesada.

Kiedy byłem już na górze, dotarł do mnie z dołu głos Małgośki:

-Mnie się wydaje, że to ta Topielica.

Zareagowałem zupełnie odruchowo.

-Co? Jaka topielica?

-No ta, co ten stary opowiadał…

Odwróciłem się w jej stronę. Była w połowie schodów. Szła na samym końcu.

-Nie wkurwiaj mnie, Gocha! - wypaliłem.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

-No co?! Ja tylko mówię, co gadał ten gościu.

Nie wiem dlaczego, ale czułem się w obowiązku, nie dopuścić jej w tej chwili do głosu.

-To lepiej nie mów! Zamknij się i nic nie mów! -warknąłem.

-Ale on przecież… mówił, że taka jedna, kiedyś utopiła się w jeziorze i teraz…

-Dobrze, dobrze… możesz nie kończyć. Zdaje się, że wszyscy to słyszeli, - przerwałem jej.

Od tego zdarzenia w nocy, nieprzerwanie, odczuwałem dziwny niepokój, który narastał, już na samą myśl, o tym czymś, co mogło czaić się w wodach miejscowego jeziora. Dodatkowo jeszcze ta dygresja w liście, który zostawił gospodarz, że mamy nie wychodzić na zewnątrz. Lęk zdawał się wisieć w powietrzu i miałem wrażenie, że wszyscy zostali nim już zarażeni. Tak niewiele brakowało do wywołania paniki, a to było nam najmniej potrzebne.

Dziewczyna zamilkła, a ja, jako pierwszy, wszedłem do pomieszczenia, w którym powinien znajdować się nasz kolega.

-Przytulnie tu, ciepło, - odezwałem się do Adama, który stał już obok mnie.

-Tak wiem. To przez ten piec kaflowy, - potwierdził moją uwagę.

Pokój był nieduży, ale bardzo przyjemny. Pod skośną ścianą, stanowiącą jednocześnie część sufitu, stało wąskie i chyba wygodne łóżko. Obok, pod niedużym oknem, było coś w rodzaju biurka z lampką i kilkoma, niedbale położonymi, książkami. Na podłodze znajdował się kawałek nieforemnego dywaniku, imitującego skórę niedźwiedzia.

-Tutaj go położyliście? - zapytałem.

-Tak, - odpowiedział Adam.

Pościel była zrzucona na jedną stronę, a prześcieradło zmierzwione.

Podszedłem do okna, przez które, teoretycznie, miał wyjść Bogdan.

-Mówicie, że wyszedł przez to okienko?

Marcin wysunął się zza pozostałych i zbliżył do mnie.

-No tak. Jest otwarte, - powiedział wzruszając ramionami.

-A mnie się wydaje, że nie mógł tędy wyjść, - powiedziałem.

-Jak to? - zdziwił się chłopak.

-No to zobacz na ten ogranicznik, - powiedziałem wskazując na aluminiowy pasek trzymający ramę w ryzach.

Marcin zaczął dokładnie przyglądać się konstrukcji. Kilka razy szarpnął, próbując uchylić skrzydło.

-No, nie mógł tędy wyjść, - stwierdził lakonicznie.