Filipinka.

2. Potrzebuję chłopa.

Wsunęła stopy na leżankę. Znalazła się nieco bliżej. Moje nozdrza przeniknął kwiatowy zapach perfum. Zaciągnąłem się całymi płucami, jakby to był narkotyk, bez którego nie mogłem się obejść.

-Wszystko inne przestaje się liczyć…

-Rozumiem, - powiedziałem powoli.

Nie wiem dlaczego, ale właśnie w tym momencie napięcie między nami znacznie wzrosło. Poczułem, że coś mocno zaiskrzyło.

Spojrzała mi w oczy i przeniknęło mnie gorąco. Nie odwracałem wzroku.  Po chwili uśmiechnęła się. Na jej słodkich ustach była odrobina troski i niepokoju. Jakby miała wyrzuty sumienia po czymś, co jeszcze nie zaszło.

-… nawet ja, - ciągnęła.

Pochyliła się do przodu. Prowokowała. Zniżyłem głos.

-Tak?

-Nie jest tak czuły, jak na początku…

-To przykre.

-Żebyś wiedział!

Uklękła. Nie dawała mi spokoju. Była jak pajęczyca snująca wokół mnie swoją sieć. Wiedziałem do czego zmierza, mimo to, starałem się zachować spokój.  

-Seks…

-Tak?

-… stał się machinalny.

-Hm…

-Jak tylko zrobi swoje…

-No…  

-… zasypia.

Podparła się na łokciach. Docierało do mnie, że od samego początku zaplanowała nasze spotkanie. Dokładnie wiedziała, czego chce. Mimo to, z nieudawaną troską, spytałem:

-Musi być ci ciężko?  Popatrzyła na mnie spod opuszczonych powiek.

-Moje potrzeby w ogóle przestały go interesować.

Poprawiłem pozycję. Poczułem, że napęczniały kutas przewędrował do góry i naparł na slipy. Trochę się zmieszałem i mruknąłem.

-Całkowicie cię rozumiem.

Zapadła niezręczna chwila ciszy.

-Muszę to robić sama… - odezwała się w końcu.

Po moich plecach przebiegł gorący dreszcz. Oderwałem pośladki od krzesła. Spociłem się.  

-… kiedy on już śpi…

Uniosła głowę i, jakby wiedziała, spojrzała na mnie.

Jeszcze raz zerknąłem w stronę salonu. Krok po kroku wpadałem w pułapkę jej pożądania.  

-Tak jak teraz? - spytałem.

Położyła się na brzuchu. Zdawało mi się, że stawiam jakiś opór, ale już byłem w jej posiadaniu, słowa i gesty były tylko dopełnieniem.

Po chwili żałowałem, że zadałem to pytanie. Zdawała się tylko na to czekać.

-Właśnie! - szybko podchwyciła temat.

-No to masz problem.

Zmarszczyła brwi.

-Problem?! Przecież ja potrzebuję chłopa!

Jak tonący wyciągnęła ręce w moją stronę.

-Chłopa, mówisz?

Rozejrzałem się tak, jakbym ja sam nie należał do tej grupy.

-Chłopa.

Spojrzała na mnie jakoś tak inaczej.

-Rozumiem.

Udawałem, że to nie o mnie chodzi. Broniłem się, ale chciałem być przez nią pożarty, chciałem, by mnie posiadła.

-Tak? - spytała, jakby chciała się upewnić

-Tak, - potwierdziłem.

Wysunąłem dłonie.

-Wiesz? - odezwała się po chwili przerwy.

-Co? - spytałem cicho.  

Niby przypadkiem zetknęliśmy się palcami. To wszystko działo się samo, odruchowo.

-Ja też mam swoje potrzeby.

Patrzyłem, przełknąłem ślinę i milczałem.

-Potrzebuję…

Nie odrywałem od niej wzroku.

-Tak? - szepnąłem, jakbym obawiał się, że nie skończy.

-… porządnego rżnięcia, - dokończyła wreszcie.

Usiadła na własnych stopach. Czułem, że za chwilę przekroczy granicę, zza której nie będzie już powrotu.

-Moja cipka jest niezaspokojona.  

No tak, jej cipka była niezaspokojona, a mój fiut domagał się natychmiastowego wyjścia.  

-Rozumiem, - odpowiedziałem, przeciągając każdą głoskę.

Jeszcze mogłem to zatrzymać, ale nie chciałem. Nagle znieruchomiała.

Otworzyłem usta.

-Czy mogę pomóc? - spytałem.

To było niefortunne.

Jej oczy zapłonęły.

-Możesz!

Wciąż udawałem, że nie wiem o co jej chodzi.

-Tak?

Skręciła tułów tak, by móc cały czas na mnie patrzeć.

-Jeszcze jak!

-Niemożliwe.