Wampir.

36. Teoria spiskowa.

-Jak do tego doszło, że jestem wampirem? - spytałem.

Położyła dłoń na moim ramieniu i uśmiechnęła się.

-Nie wiesz? Przecież byłeś przy tym. No dobrze, żartuję, - poprawiła się. - Trzeba zacząć od tego, że wampir nie jest jakimś odrębnym gatunkiem człowieka, czy zwierzęcia.

Byłem coraz bardziej ciekawy.

-A kim? Jestem supermenem? - spytałem, czując dreszczyk emocji.

Zrobiła poważną minę.

-Zrozum, że to co się z tobą stało, nie jest darem.

-A czym?

-Przekleństwem.

-Nic nie pojmuję.

Wstała i przymierzyła pokój na ukos.

-Wampiryzm jest chorobą, - zaczęła ostrożnie.

-Co?! - wyrwało się z mojego gardła.

Usiadła obok mnie i tłumaczyła:

-Zostaliśmy zarażeni chorobą, która została stworzona w wojskowych laboratoriach.

-Żarty sobie stroisz?! To brzmi jak teoria spiskowa, - przerwałem jej.

Bardzo jej zależało, aby mi to dobrze wytłumaczyć.

-Pomyśl, w co jest ci łatwiej uwierzyć? W to, że jesteś, jak to nazywasz, wampirem seksualnym, czy w to że, armia Stanów Zjednoczonych chciała stworzyć super żołnierza? - powiedziała.

-Raczej w to drugie, - przyznałem.

-Sam widzisz.

-Ale jak to się stało że my… - zacząłem i przerwałem w pół zdania.

-Badania były już bardzo zaawansowane, - mówiła dalej, - wszystko wskazywało na to, że w ciągu najbliższych kilku lat, taki żołnierz zostanie stworzony. Niestety, podczas prac przygotowawczych do ostatniej fazy eksperymentu, coś poszło nie tak.

-To znaczy?

-W wyniku błędu ludzkiego, wirus wydostał się na zewnątrz i, w sposób niekontrolowany, rozprzestrzenia się po całym świecie.

-Kiedy to było?

-Sześć miesięcy temu.

-Patrząc na to, co do tej pory sam zrobiłem, połowa ludzkości powinna być już chora, - zauważyłem.

-Masz rację. Na szczęście, okazało się, że bakcyl nie jest tak zaraźliwy, jak na początku myślano.

-Nie?

-Nie. Tylko co setna osoba, z którą będziesz miał kontakt, ulegnie zakażeniu. U jeszcze mniejszego procentu zakażonych, rozwiną się wszystkie objawy.

-Czyli, nie jest tak źle, jakby mogło się wydawać? - zażartowałem.

-Jeżeli chodzi o tą kwestię, to tak. Natomiast, nie łudź się, niebezpieczeństwo, które nam grozi jest bardzo duże. Zdajesz sobie sprawę, jak wielkie środki zostały użyte do schwytania ciebie.

-Zauważyłem, - mruknąłem.

-Nie zastanowiło cię, dlaczego?

-Jak to, dlaczego?! Żeby żyć, muszę zabijać. Do tej pory nie żyje już dziewięć kobiet. Na ulicach jest pełno policji. Tropią mnie antyterroryści z psami. Nad miastem krążą uzbrojone śmigłowce.

Spojrzała na mnie uważnie.

-To nie są, jak ci się wydaje, brygady specjalne policji - stwierdziła. - Oni nie mają takiego sprzętu.

-Kurwa, to kto to jest?! - zakląłem ze zdenerwowania.

-Masz głowę, a nie myślisz. Chodź do salonu.

Ruszyła przed siebie, a ja poszedłem za nią.

-Przyjrzyj się dokładnie, - powiedziała włączając telewizor, - śmigłowce są wojskowe.

W wiadomościach podawano wciąż te same informacje. W pewnym momencie kamera, nieopatrznie, zrobiła zbliżenie na jeden z przelatujących helikopterów.

-Zobacz tutaj, zmieniono tylko na naklejki. Nawet specjalnie się nie namęczyli.

Rzeczywiście, śmigłowiec był pospiesznie przemalowany, a naklejka z napisem “policja” nie była przyklejona równo. Dopiero teraz dotarło do mnie w co wdepnęliśmy.

-No to, kurwa, mamy przesrane!

-Mamy, - zgodziła się.

-Powiedz, jak się z tego wykaraskać? - odezwałem się niepewnym głosem.

Usiadła i pomyślała przez chwilę.

-Spokojnie. Myślę, że gówno nam zrobią.

-Dobrze, że masz taką wiarę w siebie, ale może podaj jakieś fakty.

-Rusz mózgownicą, nieustannie mytujemy,zmieniamy się w, trudny do przewidzenia  sposób. Przypomnij sobie, jakim byłeś przed tym, kiedy zostałeś zarażony. Teraz porównaj to z tym, jaki jesteś teraz? Jeżeli dobrze to rozegramy, nigdy nas nie złapią.

-Chciałbym w to wierzyć, ale ściga nas cała armia.

Uśmiechnęła się.

-To jeszcze nic nie znaczy, - powiedziała, - jesteśmy dziełem eksperymentu, który trwał od lat sześćdziesiątych. Wydano na niego miliardy dolarów.

Coraz bardziej mnie to wszystko przerażało.

-Chciałaś powiedzieć, tajnego eksperymentu. Najprawdopodobniej jeńców brać nie będą. Jak tylko wpadniemy w ich łapy, zabiją nas!

Zdawała się szukać jakiegoś rozwiązania.

-Masz rację. Jednak pomyśl, kim naprawdę jesteśmy?! W założeniach tych pieprzonych naukowców, mieliśmy być niepokonanymi żołnierzami, zdolnymi poradzić sobie w każdych, najbardziej nietypowych bodaj, warunkach. Wydaje mi się, że oni boją się bardziej od nas. Manipulowali przy DNA i nie wiedzą, co, tak naprawdę, stworzyli.

Trochę się uspokoiłem.

-Powiedz mi tylko jeszcze jedną rzecz, - odezwałem się po chwili, - jak to się dzieje, że wychodzisz na dwór w środku dnia i słońce nic ci nie robi?

Usiadła obok mnie na łóżku.

-Zależy to od ilości i jakości upolowanej przez ciebie zwierzyny. Ściślej ujmując, chodzi o ilość pochłoniętej energii, - odpowiedziała spokojnie. - Pewnie zauważyłeś już, że z każdą zdobytą ofiarą twoje zdolności i umiejętności poprawiają się.

-Nie dało się tego nie zauważyć, - rzuciłem żartobliwie.

-W przypadku kontaktu z, jak to ładnie nazwałeś, wampirem, dochodzi do zakażenia wirusem, który zmienia twoje DNA w taki sposób, że nie ma ono stałej struktury, staje się bardzo plastyczne.

-No tak, tylko co to zmienia? - spytałem.

Nie przejęła się moją uwagą i mówiła dalej:

-Z każdym następnym kontaktem seksualnym pojawiają się mutacje, które zmieniają twój genom, poprawiając działanie, mięśni, organów wewnętrznych oraz zmysłów. Dają też czasem całkiem nowe umiejętności, które nie występują normalnie u ludzi, ale są częste w świecie przyrody. To że twoja skóra jest wrażliwa na światło słoneczne, jest efektem ubocznym. Jednak to tylko przejściowe.