Relacje koleżeńskie.

14. Nieposłuszny fiut.

-Siadaj, -powiedziała, kiedy pojawiłem się w drzwiach prowadzących na portiernię.

Usiadłem i od razu uświadomiłem sobie, że, ze zdenerwowania i pośpiechu, nie założyłem na siebie slipów, tylko od razu wciągnąłem spodnie. Oczywiście, nieposłuszny fiut wyprężył się, tworząc pokaźny namiot, przez co czułem się jeszcze bardziej niezręcznie.

-Co to miało znaczyć? - spytała poważnym tonem.

Poczułem się jak gówniarz z podstawówki. Zacząłem się motać, próbując znaleźć jakieś sensowne wytłumaczenie. Nic konkretnego nie przychodziło mi do głowy. Oczywiście poza powiedzeniem prawdy.

-Mmmmm… nic, - bąknąłem.

Zmarszczyła brwi. Zrobiła to w taki sposób, że nie wiedziałem, czy się złości, żartuje, czy jest zawstydzona.

-Nic?! To ma być nic?! Wchodzisz do mnie goły, ze sterczącym fiutem i tylko tyle masz mi do powiedzenia?!

Kurczę, a co miałem jej powiedzieć?! Że gdyby tak na mnie nie spojrzała, pewnie bym, wlazł na ten materac i już byłoby po wszystkim?! Powoli zaczynałem już żałować, że tego, jednak, nie zrobiłem. Później zrobiło mi się jeszcze bardziej głupio. Właśnie dlatego chciałem jakoś zrzucić z siebie ten ciężar. To było zbyt wiele, jak na jeden wieczór.

-Wiesz, bo… - zacząłem niepewnie.

Rozparła się wygodnie w fotelu. Najprawdopodobniej miała niezłą zabawę.

-No słucham, - powiedziała.

-Jasna cholera, wszystko przez to, że śniłaś mi się, - wypaliłem, nie wiedząc, jak dalej to ciągnąć.

Teraz rzeczywiście się uśmiechnęła. W jej policzkach znów pojawiły się te śliczne dołeczki.

-Aha… i… - nie dawała mi spokoju.

Stwierdziłem, że dalsze ściemnianie nie ma sensu. Chciałem to jakoś już zakończyć.

-Dobrze, może zacznę od początku, - powiedziałem, poddając się.

Teraz, na jej buzi, pojawił się wyraźny wyraz satysfakcji.

-Tak chyba będzie najlepiej, - rzekła.

Zawsze elokwentny i wygadany, jak rzymski erudyta, teraz zgubiłem język w gębie. Wyrzucałem z siebie pojedyncze słowa, nie mogąc sklecić jednego, poprawnego zdania.

-Bo wiesz… to opowiadanie… ja napisałem je… wiesz…  no… miałem nadzieję że ty… wiesz… że ono… tak na ciebie podziała… wiesz… że my razem… a później, później, kiedy tak zaczęłaś mówić o tym swoim pępuszku.... tak się napaliłem… no i później… wiesz, kiedy zasnąłem…  przyśniłaś mi się…

Na sam koniec skrzywdziłem twarz w sztywnym, dość wymuszonym, uśmiechu. Dobrze, że sama przerwała moje poetyckie wynurzenia.

-Aha rozumiem… dobra możesz nie kończyć. Wiem o co chodzi.

Popatrzyła na mnie najpierw poważnie, później ze zdziwieniem, a później zaczęła się śmiać, jak dziecko, a ja poczułem się bardzo, ale to bardzo, głupio.

-Słuchaj… przepraszam…

Miałem cholerne wyrzuty sumienia. I znów, jej nietypowa osobowość, przyszła mi z pomocą.

-No co ty, daj spokój. Nie ma sprawy. W ogóle, to bardzo miłe, - odezwała się ciepło.

Nic nie pojmowałem. Taka niezręczna sytuacja, a ona mówi, że nic się nie stało i, na dodatek, że to było miłe?

-Hmm?

Pospieszyła z wyjaśnieniem.

-No wiesz…  że tak na ciebie działam.

Poczułem się dziwnie, ale tym razem, był to inny rodzaj dziwności.

-Aha… to dlaczego tak zareagowałaś?

Odrzuciła mnie w łagodnym wzrokiem.

Spoko, przestraszyłam się, ale to bardzo miłe… sympatyczne.

-Co?

-Tak się wystraszyć.

-Aha… no… może.

Ujęła mnie za nadgarstek.

-Posłuchaj mnie, Andrzejku, - odezwała się ciepłym tonem, - nie przejmuj się. Tak naprawdę, nic się nie stało. To normalne… fajnie wiedzieć, że facet, podnieca się na widok kobiety… oczywiście, nic sobie nie wyobrażaj.

Odetchnąłem z ulgą.

-Bardzo pobrudziłeś te spodnie? - spytała po chwili.

-No, raczej tak, - skrzywdziłem się.

-Pokaż mi je.

-Ale… - bąknąłem, znów czując się nieswojo.

-No dawaj! Nie można tego tak zostawić do rana, bo zostanie ślad.

Poszliśmy do łazienki.